Ilekroć z żoną wspominamy nasze wesele, nasze serca się radują, a dusze łączą na nowo, w oczku kręci się łezka. Był to najwspanialszy dzień naszego życia, pełen wzruszeń, ale i śmiechu, smutku, ale i radości. Piękne były to dni, które przeminęły i nie wrócą, ale wciąż żyją w naszej pamięci. Pamiętamy jak dziś, staliśmy przed ołtarzem z słowem „tak” na ustach. Potem liczne życzenia, kwiaty, prezenty, ale nie to było najważniejsze. Najważniejsze bowiem było to, że mogliśmy cały czas trzymać się za ręce, wspierać, żyć tylko dla siebie, myśląc o przyszłości i pamiętając przeszłość. Wszystko to, całe emocje, uczucia odżywają w nas każdego dnia od chwili naszego ślubu. Wesele było pełne śmiechu, pełne szczęścia, pełne radości. Ilekroć spoglądaliśmy sobie w oczy widzieliśmy płynną radość płynącą w naszych źrenicach. Najpiękniejsze jest to, że spoglądając w nie po pięćdziesięciu latach od dnia, w którym wesele się odbyło, wciąż widzimy w nich ten sam żar i nadzieję, te samo wsparcie i miłość, te same wspomnienia, które nigdy nas nie opuszczą, choćby świat miał się ku końcowi, a śmierć stała za progiem.
